Intuition / உள்ளுணர்வு - 2

#jSreeSpeaks

13^th September, Tuesday - Another day with intuition.  

7am - Very high Pressure came from the sides of the cooker with a big sound. I thought it busted; got shocked and shouted a bit.

I am standing in front of the stove and my husband came in to take tea. As he was there in the kitchen, he quickly helped me.

After a while – “Why are you shouting like this?” he asked me.

Ah, I just released my fear of cooker bust – Isn’t it natural to feel and release our emotions at times. Isn’t it common? That is how our system is! – I said. you are a person keeping everything inside not showing out. I can’t be like that! – I added.

Morning cooking time and his office time, we started this discussion.

he went to get ready. But my heartbeat was still high, and I am sensing tightness in my chest.

When my maid who was cleaning other rooms came to the kitchen because of the sound, asked me - I was telling her what happened and was also sharing about the risks of a pressure cooker as my family in India has some past bad experiences.

That talk took us to share more about my childhood experiences with fire burns on my leg, hot milk spilled on my feet, early surgeries, and the effect of seeing my ground floor girl in quarters burned herself, etc.

When I relate those incidents bringing those memories today, I notice my chest is getting tightened more as I was reliving those emotions again. Not for good.

Another side of my thought - what am I feeling now? why today? how did I start the day with? Last night I did not have good deep sleep because my son was not well. So, morning little disturbed. Additionally, the cooker incident. A little dangerous one. I know that is not in my hand.

Still, those running emotions didn’t stop. But I am aware of it, and I am witnessing it. Planned to go to the doctor for my son but got a call that it got postponed to the evening. So, I planned to start my office work as usual. Lately realized since the last 12 hours I didn’t take my phone. Don’t know where it is. Oops! 10am already. Time for work!

Sat in my office and then took my phone (As I work from home). 3 missed calls. 1 from my son's school to know his status maybe, 2 from my elder sister in India.

Usually morning time, I don’t get calls from family members. That too from my sister 2 calls continuously.  Called her back but she did not attend. Sometimes this happens. I just call her later. But today that tightened chest is not telling me any good. Suddenly I thought let's call mom and check.

That high emotion is telling me inside that something is not good but same time, I want all to be good. My mom took the phone and greeted me. I calmed down a bit to hear her voice stable. Then she added, so sister told the news? Keeping my prayers tight --- I said no, and she tried calling me. What happened?

Hmm. Her father-in-law... Oh no! I understood!!

That 88-year-old man had been in all talks for a month because he fell and had to undergo surgery. But all went fine and recovering well. So, what happened suddenly? Last night this happened at their home it seems.

No, somehow, I did not want this to happen. I wanted to see him in a few months when I go to India. There is no more next time!!

Vedagiriesan, 80 years old - such a healthy person - no sugar, BP, no other health issues, no bad habits, always been an independent person in his old age and that’s what he liked. Last month he fell on the road when he went to the bank on his own. So, he had to undergo surgery. But all fine later. He recovered for good and started doing things by himself which he always likes and does.

Night suddenly pulse goes down, an ambulance came, and they helped but in vain. No hassle. No cries. Calmly at home left the world after taking bath by himself and changing his dress. The way how he wanted it maybe. He wanted to hold Chelli Amman's photo at his last moment. Such a peaceful death. 

(My sister told me the above when I spoke to her later)

He is an inspiration for many people in that area - from young to old. He moves every day and never stopped.

I still remember him always giving me a god's photo and a small amount of money and blessing me. To everyone who comes to his home or when he goes somewhere. That's his usual routine. He had told me once I like the way you are praying sincerely in the temple - When we all went to the temple for an occasion. He doesn’t eat meat for 30 years, not even egg. He wanted it that way. I see the sincerity in him, a disciple in him, consistency in him, and most importantly confidence, and boldness never stopped due to age.

Studied BE at Guindy Engineering college. Retired as a Chief Engineer from TNEB and peacefully, happily, enjoyed his retirement years.

“It is not about living long but healthy living that matters. He lived as an example. “

Few people's death will disturb us like His’ death. I had admired him in many areas in these 14 years.

In my holistic journey which I started 8-10 years ago, there are few people whom I take as an inspiration – He is one among them for the way he lived his healthy retired life in all walks.

 My sincere and Deepest Condolences and tribute to him with huge respect!  

Now, I can relate to those emotions I am having since morning. This is another intuitive day from the last time I started to notice, being aware of understanding my intuitive feelings.

The first time was on January 18th, 2022 - The day when my father-in-law expired. I will share in the next post - (Still in editing)

==============================================================

இன்று மற்றொரு உள்ளுணர்வு. 

பெரிய சத்தத்துடன் குக்கரின் பக்கங்களில் இருந்து அழுத்தம் வந்தது. 

நான் அதிர்ச்சியடைந்து சற்றே கத்தினேன். நான் அடுப்புக்கு முன்னால் நிற்கிறேன், என் கணவர் தேநீர் எடுக்க வந்தார். அவர் பக்கத்தில் நின்றதால் உடனடியாக உதவ முடிந்தது. 

ணன்றாக நெற்று வரை வெலை செஇதது திடீர் என்று என்ன வாயிற்று? - 

"ஏன் இப்படி கத்துற" என்றார். அட, குக்கர் மூடி வெடிதால் ஆபது - என்றென். 

 சோகம் என்றல் அலனும், கோவம் வந்தாள் வெளியில் விடணும், பயம் வந்ததால் கட்தனும். ஈது தானெ இயல்பு. ஈத செஇய விடில் அடக்கும் ஒவொரு விஷயமும் பின்னல் ஆபது. என்றென்.  ஆப்டி தான் என் அமைப்புஇருக்கு. சரசரி யாக எல்லோர் அமைப்பு மம்.எல்லதயும் அடைக்கி கொண்டல் ப்ரெசனை என்றேன். 

நீ சோகமும் காட்டமாட்ட கொபமும் காட்டமாட்ட. நான்  அப்டி இருக்க விரும்ப வில்லை என்றென். 

காலை சமையல் நேரம் மற்றும் அவரது அலுவலக நேரம், நாங்கள் இந்த விவாதத்தைத் தொடங்கினோம். பிரகு, அவர் தயாராகச் சென்றார்.

ஆனால் என் இதயத் துடிப்பு இன்னும் அதிகமாகவே இருந்தது, மார்பில் இறுக்கத்தைக் கண்டேன். 

மற்ற அறைகளை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்த என் பனிப்பென் சத்தம் காரணமாக சமையலறைக்கு வந்தபோது, ​​என்ன நடந்தது என்று என்னிடம் கேட்டார். 

இந்தியாவில் உள்ள எனது குடும்பத்தினஇர் குக்கர் மூலம் பெரும் பாதிப்பை பார்திருந்ததால் கடந்தகால அனுபவங்கள், என்ன நடந்தது என்பதை அவளிடம் கூறினேன். மேலும் பிரஷர் குக்கரின் அபாயங்கள் பற்றியும் பகிர்ந்துகொண்டேன். 

குக்கரால் என் காலில் எர்பட்ட  தீகாயம், என் காலில் சிந்திய சூடான பால், ஆரம்பகால அறுவை சிகிச்சைகள் மற்றும் என் தரைத்தளப் பெண் தன்னைத்தானே எரித்துக்கொண்டதைக் கண்டதன் விளைவு போன்ற எனது சிறுவயதில் எர்பட்ட பலவற்றை பகிர்ந்து கொள்ள அந்தப் பேச்சு எங்களை அழைத்துச் சென்றது.

இன்று நடந்த சம்பவத்தை கடந்த கால அனுபவங்களோடு தொடர்புபடுத்துகிறேன், அதனால் மீண்டும் அந்த உணர்ச்சிகளை மீட்டெடுக்கையில் என் நெஞ்சு மேலும் இறுகியது.

ஆனால் என் எண்ணத்தின் இன்னொரு பக்கம் - நான் இப்போது என்ன உணர்கிறேன்? இன்று ஏன் இப்படி காலையிலெ நைது பகிர் விஷயங்கலை மனம் பகிர்கிரது ? நான் எப்படி நாளை ஆரம்பித்தேன்? - நிரய கெல்விகல் 

நேற்று இரவு என் மகனுக்கு உடல்நிலை சரியில்லாததால் ஆழ்ந்த தூக்கம் வரவில்லை. அதனால் காலை சிறிது தொந்தரவு. அதோடு குக்கர் சம்பவம். சற்ரெ ஆபத்தான ஒன்று. அது என் கையில் இல்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். 

இன்னும் அந்த உணர்ச்சிகள் நிற்கவில்லை. ஆனால் நான் உனர்கிரென், சுயமாஇ, நான் சாட்சியாகஇருந்து பார்கிரென். 

என் மகனுக்காக மருத்துவரிடம் செல்ல திட்டமிட்டேன் ஆனால் அது மாலைக்கு ஒத்திவைக்கப்பட்டது என்று அழைப்பு வந்தது. அதனால் என் அலுவலக வேலையை வழக்கம் போல் தொடங்க திட்டமிட்டேன்.

கடந்த 12 மணிநேரத்திலிருந்து நான் எனது தொலைபேசியை எடுக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தேன். எங்கே என்று தெரியவில்லை. அடடா! ஏற்கனவே பனி நெர்கம். பல சில முக்கியமான செய்திகள் வேலைக்கு வந்திருக்கும். நிதானமாக அலுவலகத்தில் அமர்ந்து என் கைபெசியை எடுத்தேன். 

3 தவறவிட்ட அழைப்புகள். 1 மகனின் பள்ளியிலிருந்து அவனுடைய நிலையை அறிய, 2 இந்தியாவில் உள்ள என் சகோதரியிடமிருந்து. 

பொதுவாக காலை நேரத்தில் எனக்கு குடும்ப உறுப்பினர்களிடமிருந்து அழைப்பு வராது. அதுவும் என் சகோதரியிடமிருந்து தொடர்ந்து 2 அழைப்புகள். திரும்ப அழைத்தென், அவள் எடுக்கவில்லை. சில நாட்களில் இது நடக்கும். நான் பிறகு அழைப்பென்.

 ஆனால் இன்று அந்த இறுகிய நெஞ்சு எந்த நல்ல உனர்வையும் என்னிடம் தரவில்லை. திடீர்னு அம்மாவை கூபிட்டு கெட்கலம் என்ற என்னம் எல, அந்த இருகிய உணர்ச்சி எனக்குள் ஏதோ நல்லதல்ல என்று சொல்கிறது. ஆனால் அதே நேரத்தில், நான் அனைவரும் நன்றாக இருக்க Pரர்தித்தென். 

அம்மா போனை எடுத்து பெசினால்.. அவள் குரல் நிலையாக இருபதை கேட்க எனக்கு சற்றெ நன்றாக இருந்தது. 

பிறகு அவள் சேர்த்தாள், அப்போ அக்கா செய்தி சொன்னாளா? என் பிரார்த்தனையை இறுக்கமாக வைத்துக்கொண்டு --- நான், "இல்லை" என்றேன்! "அவள் என்னை அழைக்க முயன்றாள். என்ன நடந்தது?" - என்றென். 

"ம்ம்.. அவளது மாமனார்...." ஐயோ! நான் புரிந்து கொண்டேன்!! அந்த 80 வயது முதியவர் கீழே விழுந்து அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டியிருந்ததால் ஒரு மாதமாக எல்லாப் பேச்சுகளிலும் இருந்தார்.

 ஆனால் எல்லாம் சரியாகி நலமாக குணமடைந்தார்.. திடீரென்று என்ன நடந்தது? எப்படி நடந்தது இது?

நேற்று இரவு அவர்களது வீட்டில் இந்த சம்பவம் நடந்ததாக தெரிகிறது. 

இது நாடக்கும் என்று நான் விரும்பவில்லை. சில மாதங்களில் நான் இந்தியா செல்லும் போது அவரைப் பார்க்க விரும்பினேன். அது இனி நடக்கது. அவரை பார்கவெ முடியது என்பது புரிந்தது. 

வேதகிரீசன், 88 வயதாகியும், சுகர், பிபி, வேறு உடல்நலக் கோளாறுகள், கெட்ட பழக்கங்கள் எதுவுமில்லை, 30 வருடங்கலாக மாமிசம் நீக்கி இருந்தார். 

முதுமையில் எப்போதும் சுதந்திரமான மனிதராக இருந்தவர், அதுவே அவருக்குப் பிடித்த விஷயம். கடந்த மாதம் அவர் வங்கிக்கு சென்றபோது சாலையில் தவறி விழுந்தார். அதனால் அவருக்கு அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டியதாயிற்று. ஆனால் பின்னர் எல்லாம் சரி. அவர் நன்றாக குணமடைந்தார் மற்றும் அவர் எப்போதும் விரும்பும் மற்றும் செய்யும் விஷயங்களைத் தானே செய்யத் தொடங்கினார். 

நெற்று இரவு திடீரென நாடி குரைய தொடங்க, ஆம்புலன்ஸ் வந்த சிறிது நேரத்தில் துடிப்பு நின்றுவிட்டது. எவர்கும் தொந்தரவில்ல வாழ்கை வாழ்தவர். இரவு உணவுக்குப் பிறகு வீட்டில் நிதானமாக. அவர் விரும்பிய விதம் நடந்து இருகிரது. அந்த நேரத்தில் அம்மனின் புகைப்படத்தை பிடிக்க விரும்பினார். 

(பின்னர் பேசிய போது எனது சகோதரி மேற்கண்டவாறு கூறினார்).

 அவர் அந்த பகுதியில் உள்ள பலருக்கு - சிறியவர்கள் முதல் பெரியவர்கள் வரை ஒரு உத்வேகமாக இருந்தார். அவர் ஒவ்வொரு நாளும் நகர்வது ஒருபோதும் நிறுத்தப்படுவதில்லை. அவர் எப்போதும் கடவுளின் புகைப்படத்தையும், சிறிய தொகையையும் கொடுத்து ஆசிர்வதித்தது எனக்கு இன்னும் நினைவிருக்கிறது. அவரது வீட்டிற்கு வரும் அனைவருக்கும் அல்லது அவர் எங்காவது செல்லும்போது. அதுதான் அவருடைய வழக்கமான வழக்கம்.

"கோவிலில் நீ மனதாரப் பிரார்த்தனை செய்யும் விதம் எனக்குப் பிடிக்கும்" என்று ஒருமுறை அவர் என்னிடம் கூரினார் - நாங்கள் அனைவரும் ஒரு சந்தர்ப்பத்திற்காக கோவிலுக்குச் சென்றபோது.

 அவர் 30 ஆண்டுகளாக இறைச்சி சாப்பிடுவதில்லை, முட்டை கூட சாப்பிடுவதில்லை. அதிஅதான் அவர் விரும்பிநார். 

ஆவர் நேர்மையையும், ஒழுகதயும் , நிலைத்தன்மையையும், மிக முக்கியமாக தன்னம்பிக்கையையும், துணிச்சலையும் வயதின் காரணமாக ஒருபோதும் நிறுத்தவில்லை.

கிண்டி பொறியியல் கல்லூரியில் மினனுவியல்  படித்தவர். தலைமைப் பொறியியலாளராகப் பணிபுரிந்து ஓய்வுபெற்று, நிம்மதியாக, மகிழ்ச்சியாக, தனது ஓய்வு காலத்தை அனுபவித்தார்.

"நீண்ட காலம் வாழ்வது அல்ல, ஆரோக்கியமாக வாழ்வதே வாழ்க்கை". அதர்க்கு முன்னுதாரணமாக வாழ்ந்தார். 

ஒரு சிலரின் மரணம் அவரது மரணம் போல் நம்மை தொந்தரவு செய்யும். 

நான் காலையில் இருந்து கொண்டிருக்கும் உணர்ச்சிகளுடன் இப்போது தொடர்புபடுத்த முடியும். எனது உள் உணர்வுகளை விழிப்புடன் நான் கவனிக்கத் தொடங்கிய கடைசி நாளிலிருந்து இது மற்றொரு உள்ளுணர்வு நாள்.

முதல் முறையாக ஜனவரி 18, 2022 அன்று - எனது மாமனார் காலமான அன்று உனர்தென் - அடுத்த பதிவில்!.